Татьяна долго в келье модной Как очарована стоит. Но поздно. Ветер встал холодный. Темно в долине. Роща спит Над отуманенной рекою; Луна сокрылась за горою, И пилигримке молодой Пора, давно пора домой. И Таня, скрыв свое волненье, Не без того, чтоб не вздохнуть, Пускается в обратный путь. Но прежде просит позволенья Пустынный замок навещать, Чтоб книжки здесь одной читать. |
I välinredda klostercellen står Tanja tjusad länge kvar. Men vinden kallnar sent om kvällen. I mörka dalen floden har svepts in i dimman; skogen drömmer och bak ett berg sig månen gömmer. Så slutar hennes pilgrimsfärd: hög tid, hög tid, för hemmets härd. När så Tatjana lugnat ner sig och suckar djupt så är det dags att gå tillbaka hemåt strax, men först med tillstånd hon förser sig att återvända för att se vad slottets böcker har att ge. |
Det visar sig att jag delar rimmet drömmer/gömmer med Jensen.